Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Όχι. Η αρχή είναι μόνο μια αρχή. Ελπίζεις πως θα σου παρέχει τον απαραίτητο ειρμό για να εξελίξεις την ιδέα που προϋπήρχε αυτής, χωρίς όμως να είσαι σίγουρος αν αυτό θα συμβεί. Απλώς το ελπίζεις. Κι εκεί που όλοι ελπίζουν ότι μια αρχή θα τους προσδιορίσει, έρχεται η περίφημη "αρχή της απροσδιοριστίας", για να τους γειώσει αποδεικνύοντας πως η αρχή είναι εγωκεντρική.
Τα πάντα περιλαμβάνουν την αρχή. Ακόμη και το τέλος εμπεριέχει την έννοια της αρχής. Χωρίς αυτή δε θα υπήρχε τέλος και ακόμα κι όταν το τέλος φτάσει, η "αρχή του τέλους" είναι αυτή που θα ορίσει το ξεκίνημα της πραγμάτωσής του. Η αρχή προϋπήρχε σχεδόν του λόγου. Κανένας λόγος δε νοείται χωρίς αρχή. Ακόμα κι όταν η αρχή καταργήθηκε από τη λογική, χρονική και χωροταξική ροή του λόγου, τότε άρχισε η αποδόμησή του. Αλλά ακόμα κι αυτή είχε μια αρχή.
Ξεκινάς κάτι εκλιπαρώντας να έρθει- έστω ουρανοκατέβατη- η αρχή της έμπνευσής σου. Η πρώτη λέξη αποτελεί την αρχή. Μια αρχή που αν σε οδηγήσει στην αρχή του τέλους θα έχεις ολοκληρωθεί. Μπορεί ατομικά, μπορεί συλλογικά. Πάντως θα έχεις δημιουργήσει κάτι με αρχή και τέλος. Μέση δεν υπάρχει. Η "μέση" επινοήθηκε για να απενοχοποιηθεί η αρχή και να κατηγορηθεί το τέλος.
Τα πάντα ορίζονται από την αρχή τους. Αν κάτι αρχίσει όμορφα, σου δίνει ελπίδες για τη συνέχειά του στο χωροχρόνο. Αν κάτι αρχίσει άσχημα, σου δίνει ελπίδες για ένα τέλος. Αν κάτι δεν αρχίσει, δε σου δίνει ελπίδες. Και επειδή η ελπίδα έχει μια αρχή που την ορίζει ως την τελευταία θανούσα, ας συνεχίσουμε να παλεύουμε για μια αρχή.
