Ξένος

Ξένος – Χώρος Τέχνης και Δράσης «Βρυσάκι»

«Η Αόρατη Όλγα» του Γιάννη Τσίρου, το «Άουστρας ή Η Αγριάδα» της Λένας Κιτσοπούλου:  Δύο μονόπρακτα με κοινή θεματική, ενώνονται  υπό τον τίτλο «Ξένος» και παρουσιάζονται με τις ευλογίες του Εθνικού Θεάτρου.

Ξένος- μέρος 1^ο

Η Νώρα μπαίνει στη σκηνή. Και τα 32 άτομα την κοιτάμε προσεκτικά. Η ιστορία της ξεκινά. Η Ρωσίδα -κατά πάσα πιθανότητα- μετανάστρια έχει έρθει στην Ελλάδα για μια καλύτερη τύχη δουλεύοντας ως χορεύτρια. Το ταλέντο της, ωστόσο, περιορίζεται σε ένα μικρό δωμάτιο που καταλήγει να φιλοξενεί ένα κρεβάτι, μια αλλοδαπή ψυχή και δεκάδες απόκρυφες επιθυμίες που βρίσκουν καθημερινά μια λάγνα διέξοδο να εκτονωθούν. Η Νώρα γίνεται Ιρίνα και ερωτεύεται. Η Ιρίνα γίνεται Νατάσα και καταρρέει. Η Νατάσα γίνεται αόρατη και παλεύει για μια ορατή δικαίωση. Μετά την τελευταία ατάκα της πρωταγωνίστριας, το ένστικτό σου σε καλεί να καλύψεις την απόσταση των δύο βημάτων που σε χωρίζει από αυτήν, να χαϊδέψεις στοργικά το πρόσωπο της  Νώρας-Ιρίνας-Νατάσας-κατατρεγμένης Ρωσίδας μετανάστριας και ταυτόχρονα να σιγοψιθυρίσεις ένα φωναχτό «Μπράβο!» στο αυτί της Λένας Παπαληγούρα. Σκηνοθετικά ευρηματικό, ερμηνευτικά εξαιρετικό και τεχνικά λειψό, το πρώτο μέρος της παράστασης σε προτρέπει να εξομολογήσεις όλα τα κορίτσια της Φυλής, της Σωκράτους και των περιχώρων για την ανάδειξη κι άλλων τέτοιων ανθρώπινων ιστοριών.

Ξένος- μέρος 2^ο

«Σα θαλασσόδαρτο σκαρί, σα βράχος ρημαγμένος..»: O στίχος του Στέλιου Καζαντζίδη θα αποτελέσει την αφορμή για τέσσερα διαφορετικά μερτικά χαράς να υπερασπιστούν με σθένος την καταγωγή τους. Ξενοφοβία και σοβινισμός , μισαλλοδοξία και ρατσισμός καθώς και άλλα αντίστοιχα θανατηφόρα δίπολα, κάνουν την εμφάνισή τους στους κόλπους μιας παρέας τεσσάρων νέων, προκαλώντας ένα πολιτιστικό τσουνάμι κωμικοτραγικών αντιδράσεων και δραματικών βιωμάτων.  Τρεις Έλληνες θα χορέψουν συρτάκι, ένας αλλοδαπός θα χτυπήσει παλαμάκια κι ένα όπλο θα επιβάλλει την «Ισότητα». Μια φαινομενικά χαρούμενη βραδιά ανταλλαγής πολιτισμικών κεφαλαίων θα καταλήξει σε ένα αρρωστημένο παιχνίδι ανταλλαγής πολιτισμικών πυρών. Η προκλητική γλώσσα, η επιτόπια αποδόμηση της θεατρικής πράξης και η προσπάθεια για μετατροπή του κοινού σε τρίτο συνομιλητή, είναι στοιχεία που μετατρέπουν το μονόπρακτο της Λένας Κιτσοπούλου σε δύο δυνατά χαστούκια στο πρόσωπο μιας ιδεολογικά μετέωρης ελληνικής κοινωνίας. Στο τέλος της παράστασης, ρίξε μια ματιά στις παλάμες σου. Θα είναι σίγουρα κόκκινες από το χειροκρότημα.

http://twitter.com/min_ta_rwtas

Η κριτική της παράστασης έγινε για λογαριασμό του www.creatures.gr