Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Άντε στο διάολο.


Η γραμμή που διαχωρίζει τη αγάπη από το μίσος είναι πολύ μικρή, λένε.
Η γραμμή που διαχωρίζει την αγάπη από το μίσος δεν είναι, λέω.
Διότι δεν υπάρχει. Διότι το μίσος κι η αγάπη είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Εξίσου έντονα, μα διαφορετικά. Ποτέ δε θα καταφέρεις να μισήσεις ουσιαστικά έναν άνθρωπο εάν δε σου έχει σκοτώσει τη μάνα, δε σου 'χει γρατζουνίσει το αμάξι, εάν δε σου έχει κάψει το σκύλο, δε σ' έχει πει κομμουνιστή.
Μπορεί να εκνευριστείς για πολλά άλλα πράγματα. Να θολώσεις, να θυμώσεις, να βρίσεις, να παραφερθείς, να χτυπήσεις, να μετανιώσεις, να ξαναπαραφερθείς. Δικαίως. Ώσπου τελικά να λυπηθείς. Να σκεφτείς, να ακούσεις όλα εκείνα τα τραγούδια που έχεις στον φάκελο “Μην_ανεβάσω_ποτέ_στο_twitter”, να σκεφτείς, να διαβάσεις τη “Μη Κοινωνιολογία” του Βέλτσου, να σκεφτείς, να κάψεις το σκύλο σου, να σκεφτείς, να πεις τον αδερφό σου κομμουνιστή. Nα σκεφτείς.
Και η τόση σκέψη σού χαρίζει τελικά τη διαύγεια. Αυτή τη διαύγεια που, αν είχε έρθει νωρίτερα, θα λειτουργούσε ως σοφός φίλος και θα σε τραβούσε πίσω την ώρα που ήσουν έτοιμος να γκρεμίσεις τα πάντα μπροστά. Είναι η ίδια διαύγεια που ξέρει πως το «Άντε στο διάολο!»  -που ξεστόμισες, έστειλες, twittαρες- σημαίνει «Έλα δίπλα μου!», το “Μετανιώνω..” “Σ’ευχαριστώ..”, το “Εξαφανίσου” “Γιατί;”.




Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Αγαπητέ Θεέ,






Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σού το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.
Θες να σ’ το αποδείξω; Ξανακοιτά λίγο πιο πάνω και δες πώς αρχίζω το γράμμα μου! «Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο». Ε, δε θα μπορούσα να γράψω: «Με φωνάζουν Γλόμπο, δε δείχνω παραπάνω από επτά, μένω στο νοσοκομείο λόγω του καρκίνου μου, και δεν σού ’χω απευθύνει ποτέ το λόγο γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχεις»;
Βέβαια, αν το γράψω αυτό, την πάτησα, γιατί θα δείξεις λιγότερο ενδιαφέρον για μένα. Κι εγώ το ’χω ανάγκη το ενδιαφέρον σου.

……….

Μόνο η θεία Ροζ δεν. έχει αλλάξει. Κι ούτε νομίζω ότι μπορεί ν’ αλλάξει πια: είναι πολύ γριά. Τη θεία Ροζ, Θεέ, δεν έχω ανάγκη να σού τη συστήσω· πρέπει να ’ναι καλή σου φίλη, μια που η ίδια μου είπε να σού γράψω. Το πρόβλημα είναι ότι μόνο εγώ τη φωνάζω θεία Ροζ. Γι’ αυτό, πρέπει να κάνεις έναν κόπο για να καταλάβεις για ποιαν σού μιλάω: είναι η πιο ηλικιωμένη απ’ όλες τις κυρίες με τις ροζ μπλούζες που έρχονται απ’ έξω για να περάσουν λίγο χρόνο με τα άρρωστα παιδιά.
«Πόσων χρονών είστε, θεία Ροζ;»
«Μπορείς να συγκρατήσεις αριθμούς με δεκατρία ψηφία, μικρέ μου Όσκαρ;»
«Μα γιατί με πειράζετε;»
«Δε σε πειράζω. Όμως πρόσεξε: κανείς εδώ δεν πρέπει να μάθει την ηλικία μου, γιατί, αλλιώς, θα με διώξουν και δε θα βλεπόμαστε πια.» «Γιατί;»
«Είμαι παράνομα εδώ. Υπάρχει όριο ηλικίας για τις ροζ κυρίες. Κι εγώ αυτό το όριο το έχω περάσει εδώ και καιρό.»
«Έχετε λήξει δηλαδή, ε;»
«Ναι.»
«Σαν γιαούρτι;»
«Σσστ!»
«Ο.Κ. Δε λέω λέξη.»
Ήταν πολύ θαρραλέο εκ μέρους της να μού εμπιστευτεί το μυστικό της. Αλλά έπεσε στον σωστό άνθρωπο. Θα μείνω βουβός, ακόμα κι αν μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν την έχει πάρει είδηση, με όλες αυτές τις ρυτίδες, σαν ακτίνες του ήλιου, γύρω από τα μάτια.


..........
Αγαπητέ Θεέ,
Σήμερα μπήκα στην εφηβεία. Τι να σού πρωτοπώ... Τσακώθηκα με τους φίλους μου, τσακώθηκα με τους γονείς μου—κι όλα αυτά, εξαιτίας των κοριτσιών. Απόψε δεν είμαι δυσαρεστημένος που έκλεισα τα είκοσι, γιατί λέω: ουφ! τα χειρότερα πέρασαν. Η εφηβεία; Ευχαριστώ πολύ — δε θα πάρω.

……….

Αγαπητέ Θεέ,
Πάει κι αυτό. Παντρεύτηκα. Έχουμε 21 Δεκεμβρίου, κι εγώ, παντρεμένος πια, μπαίνω στα τριάντα μου. Όσο για παιδιά, η Πέγκι Μπλου κι εγώ αποφασίσαμε ότι δεν είναι ακόμα ώρα. Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι δεν είναι έτοιμη.
Όλα έγιναν την περασμένη νύχτα.

……….
Αγαπητέ Θεέ,
Στις οκτώ σήμερα το πρωί είπα στην Πέγκι Μπλου ότι την αγαπώ, ότι μόνο αυτήν αγαπώ κι ότι δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά της. Έβαλε τα κλάματα και μου εξομολογήθηκε ότι την είχα στενοχωρήσει πολύ, γιατί κι αυτή μόνο εμένα αγαπάει και δεν πρόκειται ποτέ να βρει άλλον, ιδίως τώρα που έχει γίνει ροζ.
Και τότε—τι περίεργο!— βρεθήκαμε κι οι δυο να κλαίμε με αναφιλητά, αλλά το χαιρόμασταν! Έχει πλάκα η έγγαμη ζωή· ειδικά μετά τα πενήντα, όταν το ζευγάρι έχει περάσει δοκιμασίες.

……….
Αγαπητέ Θεέ,
Έχω περάσει τα εξήντα και πληρώνω για όλες τις καταχρήσεις που έκανα χτες βράδυ. Δεν ήμουν σε μεγάλη φόρμα σήμερα.
Χάρηκα που γύρισα σπίτι... θέλω να πω, στο νοσοκομείο. Έτσι γίνεται όταν γερνάς! δε σ’ αρέσουν πια οι μετακινήσεις. Είναι σίγουρο ότι δε θέλω πια να φύγω.

……….
Αγαπητέ Θεέ,
Η Πέγκι Μπλου έφυγε. Γύρισε σπίτι της. Δεν είμαι χαζός... ξέρω πολύ καλά πως δε θα την ξαναδώ.
Δε θα σού γράψω, γιατί είμαι πολύ στενοχωρημένος. Η Πέγκι κι εγώ περάσαμε μαζί μια ολόκληρη ζωή, και τώρα να ’μαι πάλι μόνος, φαλακρός, ξεκούτης, κουρασμένος στο κρεβάτι μου. Είναι άσχημα τα γηρατειά.

Σήμερα δεν σ’ αγαπώ πια. 
Όσκαρ.
……….
Αγαπητέ Θεέ,
Ευχαριστώ που ήρθες.
Διάλεξες την καλύτερη στιγμή, γιατί είχα τα χάλια μου. Ίσως και να σε πείραξε το χτεσινό μου γράμμα...
Όταν ξύπνησα, αναλογίστηκα ότι ήμουν ενενήντα χρονών, κι έστρεψα το κεφάλι προς το παράθυρο για να δω το χιόνι.
Και τότε κατάλαβα ότι ερχόσουν. Ήταν πρωί. Ήμουν μόνος πάνω στη Γη. Ήταν τόσο νωρίς, που τα πουλάκια ακόμα κοιμόνταν, που η νυχτερινή νοσοκόμα, η κυρία Ντικρί, έπαιρνε ακόμα τον υπνάκο της, που εσύ προσπαθούσες να φτιάξεις το ξημέρωμα. Ζοριζόσουν, αλλά επέμενες. Ο ουρανός ξεθώριαζε. Γέμιζες την ατμόσφαιρα με άσπρο, με γκρίζο, με γαλάζιο, έδιωχνες τη νύχτα, ξυπνούσες τον κόσμο. Χωρίς σταματημό. Και τότε κατάλαβα σε τι διαφέρεις απ’ όλους εμάς! είσαι ακατάβλητος! Είσαι αυτός που δεν κουράζεται ποτέ. Πάντα στη δουλειά. Και να η μέρα! Και να η νύχτα! Και να η άνοιξη! Και να ο χειμώνας! Και να η Πέγκι Μπλου! Και να ο Όσκαρ! Και να η θεία Ροζ! Τι υγεία!
Κατάλαβα ότι ήσουν εδώ· ότι μού ’λεγες το μυστικό σου! Κοίτα κάθε μέρα τον κόσμο σαν να ’ταν η πρώτη φορά.
Ε λοιπόν, την ακολούθησα τη συμβουλή σου: Σαν να ’ταν η πρώτη φορά. Κοίταζα το φως, τα χρώματα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα. Ένιωθα τον αέρα να περνάει μέσα απ’ τα ρουθούνια μου, να εισπνέω. Άκουγα τις φωνές που έρχονταν απ’ το διάδρομο σαν απ’ το θόλο μιας εκκλησίας. Ζούσα. Ριγούσα από χαρά. Η ευτυχία της ύπαρξης. Ήμουν μαγεμένος.
Σ’ ευχαριστώ, Θεέ, που το ’κανες αυτό για χάρη μου. Αισθανόμουν ότι με είχες πάρει από το χέρι και με οδηγούσες στην καρδιά του μυστηρίου για ν’ αντικρίσω το μυστήριο. Ευχαριστώ.

Τα λέμε. Φιλάκια, 
Όσκαρ.
Υ.Γ. Η σημερινή χάρη που σού ζητάω: αυτό το κόλπο με την «πρώτη φορά», μήπως μπορείς να το ξανακάνεις στους γονείς μου; Η θεία Ροζ, νομίζω ότι το ξέρει ήδη. Και μετά, αν έχεις χρόνο, και στην Πέγκι...



……….


Αγαπητέ Θεέ,
Εκατόν δέκα. Πολύ δεν είναι; Νομίζω πως αρχίζω να πεθαίνω.
Όσκαρ.
……….

Αγαπητέ Θεέ,
Το αγοράκι πέθανε.
Θα συνεχίσω να είμαι μια ροζ κυρία, αλλά δε θα ξαναείμαι ποτέ θεία Ροζ. Θεία Ροζ ήμουν μόνο για τον Όσκαρ.
Ξεψύχησε σήμερα το πρωί, τη μισή ώρα που οι γονείς του κι εγώ είχαμε πάει για να πιούμε έναν καφέ. Το ’κανε όταν λείπαμε. Νομίζω ότι περίμενε τη συγκεκριμένη στιγμή για να μας απαλλάξει. Σαν να ’θελε να μάς προστατέψει από το να τον δούμε, να φεύγει. Βλέπεις, τελικά εκείνος πρόσεχε εμάς.
Η καρδιά μου είναι βαριά, σφιγμένη. Ο Όσκαρ μένει στην καρδιά μου και δεν μπορώ να τον διώξω. Πρέπει να κρατηθώ και να μην κλάψω ως το βράδυ, γιατί ο πόνος μου δε συγκρίνεται με τον αξεπέραστο των γονιών του.
Σ’ ευχαριστώ που μού γνώρισες τον Όσκαρ. Χάρη στον Όσκαρ έλεγα αστεία, έφτιαχνα ιστορίες, γινόμουν ακόμα και παλαίστρια. Χάρη στον Όσκαρ γέλασα και γνώρισα τη χαρά. Με βοήθησε να πιστέψω σε σένα. Είμαι γεμάτη αγάπη, φλέγομαι από αγάπη, μου ’δωσε τόσο πολλή, που θα έχω για όλη μου τη ζωή.
Τα ξαναλέμε σύντομα, 
Θεία Ροζ.
Υ. Γ. Τις τρεις τελευταίες μέρες, ο Όσκαρ είχε βάλει μια καρτέλα πάνω στο κομοδίνο του. Νομίζω ότι σε αφορά. Είχε γράψει:
 «Μονάχα ο Θεός έχει το δικαίωμα να με ξυπνήσει».



Πρωτότυπος τίτλος: Oscar et la Dame Rose
Συγγραφέας: Éric-Emmanuel Schmitt
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
                                                       Εκδόσεις: Opera

Υ.Γ: Πάντα έψαχνα το μουσικό χαλί γι'αυτό το βιβλίο. Ξέρεις, αυτό, το κατάλληλο.
Το βρήκα.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Retro (πινελιές σε μια ρουτινιάρικη) Playlist



Τραγούδια που όταν πετυχαίνεις στο ραδιόφωνο, εύχεσαι να πιάσει ανελέητη βροχή, να κοπεί το ρεύμα, να εμφανιστεί η Jessica Rabbit στο διάδρομο που ενώνει σαλόνι με κρεβατοκάμαρα και να σε κεράσει ένα ποτήρι gin Hendricks με μια φέτα αγγούρι.
Σε νύχτες Radio-φόνων, το Retro γίνεται άτρωτο.












Why don't you - Gramophonedzie                         Beggin - Frankie Valli



                                         No Use - Kylie Auldist


  Chick Habit - April March                                  Lush Life - Nat King Cole
                                                                           (produced by Cee-Lo)
                    

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Γιατί θα επέλεγα Σπύρο Σούλη αντί Σίσσυς Φειδά.

  • Γιατί ο Σπύρος είναι στον Ant1. Beat that Sissy.
  • Γιατί ο Σπύρος ήταν κάποτε και στο Mega. Survive that Sissy.
  • Γιατί ο Σπύρος γνωρίζει προσωπικά την Ορθούλα Παπαδάκου.
  • Γιατί ο Σπύρος έχει για γαμπρό τον Κώστα Κόκλα. Για τρίτη -και δωρεάν- φορά "Φουρκέτα",λοιπόν.
  • Γιατί το speakage την Σίσσυς είναι ίδιο με αυτό στις "Οικογενειακές Ιστορίες".
  • Γιατί ο Τζώρτης της Σίσσυς, διαφήμιζε κάποτε γιαούρτια.
  • Γιατί ο Σπύρος θα μου γκρεμίσει και τον τοίχο μεταξύ χωλ και σαλονιού. Η Σίσσυ άντε να μου ανοίξει καμιά πόρτα.
  • Γιατί η Σίσσυ θα μου τοποθετήσει τζάκι αιθυλικής αλκοόλης, ο Σπύρος, όμως, θα με εφοδιάσει και με την αλκοόλη.
  • Γιατί ο Σπύρος θα "κλείσει" το στενό μου με τα τροχόσπιτό του και θα γίνει σούσουρο στη γειτονιά.
  • Γιατί η Σίσσυ εξακολουθεί να δένει τα μάτια των "μετ-αλλαγμένων" με κακόγουστα, μωβ πεθαμεναντζίδικα μαντίλια.
  • Γιατί ο Σπύρος θα μου πει το πολυπόθητο "Γύρνα και δες το καινούριο σου σπίτι!". Και θα του απαντήσω "Υπόγειο έχω, Σπύρο μου".
  • Γιατί φαντάζομαι τη Σίσσυ ως αφέντρα, να μαστιγώνει τους αλλοδαπούς που θα ιδρώνουν για την κρεβατοκάμαρά μου.
  • Γιατί η Σίσσυ θα μου κουβαλήσει όλο το σόι και μετά θα πρέπει να τους τρατάρω. 
  • Γιατί μετά την αλλαγή που θα μου κάνει η Σίσσυ, θα με αναγκάσουν να πάω στο κοινό του Κωστόπουλου για την εξιλέωση της παρουσιάστριας.
  • Τέλος, γιατί ο Σπύρος είναι Σούλης.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Tell(η).


Τέλος στα εισιτήρια των 0,50 λεπτών. Αυτά που διαδέχτηκαν τα -ονειρεμένα πλέον- 0,25 και αντικαταστάθηκαν από τα -έλα, κι βγαίνουμε απ'την κρίση οσονούπω- 0,70. Αυτά μωρέ, τα μπλε. Ναι. Αυτά που δεν αγόρασα ποτέ.
Τέλος της 24ωρης απεργίας στα Μέσα. Αύριο, Τετάρτη, έχω πάνω μου 0,70 λεπτά του ευρώ. Ποτέ δεν ξέρω. Μπορεί να ξαναγυρίσει σε πλημμέλημα.
Τέλος εξεταστικής περιόδου- για τους άλλους. Ως πταίσμα των καθηγητών, θα θεωρήσω τη βαθμολόγηση των γραπτών μου. Πού είναι το νομοθετημένο πλημμέλημα όταν το χρειάζεσαι;
Τέλος μια ζωής. Μιλτιάδη Έβερτ, έχε γεια.
Τέλος στην αντιμετώπιση των νησιών του Αργοσαρωνικού, ως δευτοροκλασάτα μπουζουκομάγαζα Εθνικής Οδού. Ο Μουμπάρακ και η μπουρζουαζία του στον Πόρο. 
Τέλος στο πρόγραμμα "Cosmote What's Up 1600" (ή όσο) για το 2011. Επιτέλους. Λίγη ίντριγκα στους κόλπους της what's up παρέας. Οι Vod-αφωνικοί παίρνουμε εκδίκηση.
Τέλος στο πολύμηνο, ομιχλώδες τοπίο μυστηρίου σχετικά με τον κίνδυνο που διέτρεξε η ζωή της Νανάς Παλαιτσάκη. Ο Έρωτας τής έσωσε τη ζωή. Καρκινοπαθείς απαιτούν όνομα και τηλέφωνο του γκόμενού της.
Τέλος στην αγωνία μου, έδωσε η ΝΕΤ. Επιτέλους άκουσα τα υποψήφια τραγούδια για τη φετινή Eurovision. Δύο groups με προφορά Lower (Michigan), μία που έψαχνε τη Ρούλα να της θυμίσει ότι είναι νικήτρια, ένας γάμος - διαρκείας Γκλέτσου-Λυκουρέζου - μεταξύ ζεϊμπέκικου και hip-hop, μία παραλίγο hi5 και μία έτοιμη να κλάψει, ήταν ο απολογισμός μιας εκπομπής που η Λένα Αρώνη σίγουρα έγραψε σε VHS.
Τέλος, σενάρια τέλους του πλανήτη δίνονται για το 2036. Μετεωρίτης πλησιάζει Γη - πεθερός μένει πίσω και σώζει γαμπρό - Aerosmith σε μουσικό χαλί, they don't wanna miss a thing. Οι άλλοι φτιάχνουν channel στο twitter τύπου #to_telos_mas_des. Εγώ να θυμηθώ να τρέξω πανικόβλητος στους δρόμους.


Τέλος.


Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Βρίσκομαι κάπου "μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας", όπως λέει κι ένας φίλος.
Ακριβώς στη μέση,γίνονται τα πιο δημιουργικά πράγματα.Τα πιο λυτρωτικά.
91. 91 δεύτερα. 91 πρώτα. 91 ώρες. Τόσο παίρνει. Ή όσο.
Εκατοστά μακριά, όμως. Μόνο εκατοστά.
Από εδώ ως εκεί. Από το "φθ" στο "α-φθ".
Τον σύνδεσμο "και" να φοβάσαι ανάμεσα, όχι τον
Εαυτό σου. Ή
Μου. Εγώ σήμερα αγαπώ τα "ΜΟΥ" μου. Τα όποια ΜΟΥ.

"Je suis exactement à 91cm de moi". Θα με συνηθίσω.


Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011